http://www.imdb.com/title/tt0149460/
Bu diziyi bilmeyeniniz varsa, kendisinden utansın. Dizinin dördüncü sezonuna yeni başladım. Bunca zaman izlemediğim için de her bölümünde pişman oldum.
Genel olarak ilk iki sezonda her kesime laf sokma şeklindeki "sense of humour", özellikle sivri dili, üçüncü sezonda daha bi güncel dizi ve filmlerle dalga geçmeye ve mesaj vermeye, duygusallaşmaya döndü. Ben her halükarda seviyorum Bender'ın "Kiss my shiny ass!" hallerini. Ermeni soykırımı var dese de izlerim, o kadar yani.Bu izlediğim sezondaysa, bir Amerikalı ne kadar mal olabilirse o kadar mal olan ana karakter Fry'ın "İşte dünyanın Amerika'yı sevmemesinin nedeni" dedirtecek kadar bencil olabileceğine, ama aynı zamanda da dünyayı kurtaracağına olan inancını hiç kaybetmeyeceğine şahit oldukça tırnaklarımı yiyorum.
Ama tüylerimi asıl ürperten başka bir olgu daha var. Bu özenilen rüyalar ülkesi, insanları bir araya getirmek için korku imparatorluğu yaratılması gerektiğine gerçekten inanıyor. Hatta inanmakla kalmıyor, bunu mizaha dönüştürüyor, benimsiyor ve terörün nabzı kan pompaladıkça birbirlerine mutlulukla sarılıyorlar. Neredeyse teröre teşekkür edecekler bunun için.
Bu dizinin ülkemizde gösterime girdiğini düşündüm. Aynı sivridille ülkemizdeki çarpıklıkları mizahlaştırdığını. Altı sezon boyunca kendi "başkanını", hayat ve beslenme tarzını eleştirdiğini. Hayır, altı sezon sürmezdi, ve hatta senaristleri hapse bile girerdi ergenekoncu olmaktan.
Ama Ergenekoncu olmakla suçlanmaları, hükümet eleştirileri için olmazdı. En darbeci bile karşı çıkardı korku imparatorluğunu savunan bölümüne. En Fetocu bile sevmezdi dini bir karakterin insanları baskı altında tutarak birbirlerine yaklaşmalarının alenen benimsendiği bir din politikasını. Ve herkes; korkan ve korkutulan; Patrick Suskind'in Koku'sundaki alenen toplu sevişme olayı gibi bir çarpıklıkla kendilerini karşı karşıya bırakan senaristleri kınarlardı. Dinciler inançsızlıkla cehennemi pay biçerler, solcular bunun bir sağcı komplosu olduğunu savunurlar, Fry gibi gençler asla o kadar geri zekalı olmadıklarını düşünürler, askerler ve siyasetçiler vatan hainliğiyle yaftalarlardı. Ama herkes hayatına devam eder, senaristler Ergenekoncu olurlardı.
Ben bunun aslında Amerika'nın bir konuşma özgürlüğü ülkesi olmasıyla alakalı olduğunu sanmıyorum.
Bizim ülkemizde her kesimden ve her fikirden insan konuşmaya ve söylemeye o kadar aç ki, işaret dilinden ve söylenmemiş şeylerden gündem yaratılıyor. Çünkü konuşamıyoruz. Çünkü az şeyler çok şey ifade etmeye çalışıyoruz. Çünkü az şeyden çok anlam çıkarıyoruz.
Amerika'daysa herkes her şeyi söylüyor. İnsanların bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Çok şey duyuyorlar. Çok şey konuşuyorlar. Artık kelimeler o kadar önemli olmuyor.
Biz nasıl meraklıyız oysa kelimelere takılıp kalmaya. Sen kürtsün mesela. Ben ayrımcıyım, ırkçıyım sana öyle söyledim diye. Kelimelerle ülke yöneten bir başbakanımız var. Hakkında söylenen her şeyi okuyup, duyup, gelir kapısına çeviriyor tazminat davalarını.Müjdat gezen mizaha vurarak akepe seçmenine aptal yaftası vurdu geçenlerde. Sen misin diyen. Kendini öyle bir savunmak zorunda kaldı ki sonra, Müjdat Gezen'i savunmayan da aptallar safına geçiverdi.Oysa örnek aldığımız batı, dizisinde, kendi başkanını yerden yere vurup suratına kokmuş organ fırlatıyor, insanlar sadece gülüyor.
